|
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ |
|
Στην ελληνική λαϊκή παράδοση η έννοια «αστραπόβροντο»
έχει προέλευση από τους αρχαίους μύθους όπου ο Δίας είναι ο κυρίαρχος των κεραυνών της αστραπής και της βροντής. Με την καθιέρωση του Χριστιανισμού πέρασε στις λαϊκές δοξασίες ότι η αστραπή είναι η φωτιά που αφήνει πίσω του το άρμα του Προφήτη Ηλία καθώς διατρέχει τον ουρανό, ενώ η βροντή το κροτάλισμα των ποδιών των αλόγων που σύρουν το άρμα του. Κατ' άλλη παράδοση περισσότερο νησιώτικη οι αστραπές και οι βροντές είναι οι κανονιοβολισμοί που ρίχνει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κατά του Σατανά. Επίσης μια άλλη δημώδης έκφραση «αστραποκαμένος» λέγεται όχι τόσο για την αστραπή όσο για το αστροπελέκι δηλαδή τον κεραυνό. Συνηθίζεται να λέγεται είτε ως κατάρα, είτε από οίκτο σε δυστυχισμένους ανθρώπους, ορφανούς κ.λπ., π.χ. «αχ φωτιοκαμένε ή αστραποκαμένε», ή «φωτιά να πέσει και να σε κάψει» κ.λπ. Κυρίαρχο στοιχείο σε όλες αυτές τις παραδόσεις, δοξασίες και εκφράσεις αποτελεί το δέος που δημιουργούν τα μετεωρολογικά αυτά φαινόμενα. |
| Παροιμίες: |
|
«Αν δεν αστράψει δεν βροντά»
που λέγεται σε ακολουθία πράξεων «Αν δεν αστράψει δεν βροντά κι αν δεν βροντά δεν βρέχει» «Ας είναι η δύση καθαρή κι ανατολή ας στράφτει», γνωρίζοντας ότι ο καιρός αλλάζει από Δυτικά οπότε δεν υπάρχει φόβος συνέχισης καταιγίδας. Παρόμοιες τέτοιες παροιμίες από μετεωρολογικές παρατηρήσεις υπήρχαν και στην αρχαιότητα. |
 |